آنمی پرنیشیوز یک بیماری خودایمنی است که سلول‌های جداری معده را هدف قرار می‌دهد و منجر به گاستریت، کمبود ویتامین B12 (سیانوکوبالامین) و آنمی مگالوبلاستیک می‌شود. در این وضعیت، آنتی‌بادی‌های خودی (اتوآنتی‌بادی‌ها) همچنین جذب ویتامین B12 را مهار می‌کنند. علت این بیماری ناشناخته است و نقش عفونت هلیکوباکتر پیلوری در توسعه گاستریت خودایمنی نیز نامعلوم است. آنمی پرنیشیوز بیشتر در بزرگسالان بروز می‌کند و میانگین سن تشخیص آن بین ۷۰ تا ۸۰ سالگی است، اگرچه فرم‌های نادر ارثی آن می‌توانند در نوزادان و اوایل کودکی ظاهر شوند. بیماران مبتلا به آنمی پرنیشیوز در معرض خطر بیشتری برای سایر شرایط خودایمنی مانند تیروئیدیت خودایمنی، ویتیلیگو و دیابت نوع ۱ هستند. شیوع این بیماری در افراد با تبار اروپایی و آفریقایی بیشتر است و زنان بیش از مردان تحت تأثیر قرار می‌گیرند (۳ به ۱).

علائم معمول

علائم معمول شامل ضعف عمومی، رنگ‌پریدگی و تنگی نفس ناشی از آنمی است. کمبود ویتامین B12 می‌تواند منجر به تظاهراتی در سیستم عصبی مرکزی و محیطی شود (مانند پارستزی، از دست دادن حس موقعیت، کاهش تمرکز و افسردگی) و همچنین به آنوسمی و گلوسیت آتروفیک منجر شود. علائم گوارشی (مانند درد شکم، اسهال و یبوست) نیز ممکن است حضور داشته باشد.

درمان

اگر درمان شود، بسیاری از این تظاهرات قابل برگشت هستند. با این حال، اگر تشخیص داده نشود و درمان نشود، برخی از تظاهرات عصبی ممکن است دائمی شوند. نشانه‌های اصلی درمان شامل جبران کمبود ویتامین B12 است. با این حال، این کار گاستریت خودایمنی زمینه‌ای را برطرف نمی‌کند. اگر علائم گوارشی توسعه یابد، باید بیماران به دلیل افزایش خطر برای سرطان‌های معده ارزیابی شوند.